1949 চনৰ পৰা সমগ্ৰ দেশতে 7 ডিচেম্বৰৰ দিনটো সশস্ত্ৰ বাহিনীৰ পতাকা দিৱস হিচাপে পালন কৰা হয়, যিসকলে দেশৰ সন্মান সুৰক্ষিত কৰিবলৈ সাহসিকতাৰে যুঁজ দিয়া শ্বহীদ আৰু ইউনিফৰ্ম পিন্ধা লোকসকলক সন্মান জনায় আৰু আমাৰ সীমান্তত যুঁজ অব্যাহত ৰাখে। সৈনিকসকল যিকোনো দেশৰ অন্যতম সম্পদ। তেওঁলোক ৰাষ্ট্ৰৰ অভিভাৱক আৰু যিকোনো মূল্যৰ বিনিময়ত নাগৰিকক সুৰক্ষা প্ৰদান কৰে। নিজৰ কৰ্তব্য পালনৰ বাবে সৈনিকসকলে জীৱনত বহু ত্যাগ স্বীকাৰ কৰিছে। মাতৃভূমিৰ প্ৰতি সেৱা আগবঢ়াই প্ৰাণ আহুতি দিয়া এই বীৰ জোৱানসকলৰ ওচৰত দেশ চিৰদিনৰ বাবে ঋণী।

নিজৰ কৰ্তব্য পালনৰ সময়ত আহত হোৱা শ্বহীদ আৰু জীৱন্ত বীৰ জোৱানসকলৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা প্ৰদৰ্শন কৰাই নহয়, এই ত্যাগৰ এক গুৰুত্ৱপূৰ্ণ অংশ হৈ থকা তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ প্ৰতিও শ্ৰদ্ধা প্ৰদৰ্শন কৰাটো আমাৰ কৰ্তব্য। কেন্দ্ৰ আৰু ৰাজ্যিক পৰ্যায়ত চৰকাৰী পদক্ষেপৰ উপৰিও আমাৰ দেশৰ প্ৰতিজন নাগৰিকৰ সামূহিক কৰ্তব্য হ'ল যত্ন, সহায়, পুনৰ সংস্থাপন আৰু বিত্তীয় সাহায্য প্ৰদানৰ ক্ষেত্ৰত নিজৰ অক্লান্ত আৰু স্বেচ্ছামূলক বৰঙণি আগবঢ়োৱা। পতাকা দিৱসে আমাৰ যুদ্ধত অক্ষম সৈনিক, বীৰ নাৰী আৰু দেশৰ বাবে প্ৰাণ আহুতি দিয়া শ্বহীদসকলৰ পৰিয়ালৰ প্ৰতি আমাৰ দায়বদ্ধতাক প্ৰতিফলিত কৰে।